Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Echte liefde
ik dacht dat ik het gevonden had, echte liefde
Een half jaar nadat mijn man mij en onze kinderen verlaten had, kwam ik een man tegen waar ik voor voelde. Ik voelde dingen die ik voor mijn ex nooit gevoeld had, en ik was gelukkig en blij. Ik had het gevoel dat ik alles aan kon. Maar na een paar maanden ging hij weg. Hij gaf wel om mij, maar hield niet van mij. Alles zou ik ervoor gedaan hebben om hem bij me te houden, maar hij ging. In de maanden dat ik opnieuw alleen was, raakte ik hoe langer hoe meer depressief. Ik kon niets meer hebben van mijn kinderen, ik verzorgde de kinderen en dieren, maar meer niet.
Ik deed alleen nog het hoog nodige in huis, maar zat vooral maar op de bank naar
buiten te staren.
Elke dag huilen.
En zo ver in put was ik geraakt, dat ik op een gegeven moment zelfs als voor dood op de fiets zat en niet meer oplette. Ik keek niet meer links of rechts, het interesseerde me allemaal niet meer. Gelukkig zijn daar geen ongelukken van gekomen. Nooit heb ik zo'n verdriet gehad om iemand die mij verliet. Ik heb in mijn leven nog nooit iemand verlaten. Ze verlieten mij altijd. En waarom? Wat deed ik dan verkeerd?
Ik hield toch alleen maar van hem? Zoveel als ik kon.
Ik voelde wat echte liefde was, maar dan wel de liefde die voor de volle 100% uit mijn eigen lijf kwam. Voor hem. Het tij keerde toen ik op een dag naar boven stormde omdat mijn dochters iets te luidruchtig aan het spelen waren naar mijn zin.
Ik pakte een plastic paardje en gooide die met zo'n kracht tegen de muur kapot, dat het in honderden stukken uit elkaar spatte. Ik schrok daar zelf zo van, dat ik al
huilend naar beneden ging en dacht, wat kunnen mijn dochters er nou aan
doen.
Waarom ga ik zo tegen ze te keer? Ze willen toch alleen maar spelen?
Toen ik was uitgehuild ben ik naar boven gegaan, en heb ze vastgepakt, en opnieuw huilend, vertelde ik ze hoe een spijt dat ik er van had. Daarna ging het alleen maar beter. Ik wist mezelf omhoog te trekken uit het diepe zwarte gat waar ik in zat, en ben daar sterker dan ooit uitgekomen. Niet iedereen kan dat, denk ik. Niet iedereen heeft de kracht om zichzelf uit een zware depressieve toestand weer naar de oppervlakte te brengen. Maar mij lukte het wel, en daarom weet ik nu hoe sterk ik kan zijn.
Na het kapot gooien van het plastic paard van mijn kinderen, waar zij vreselijk van schrokken, was het alsof er een knopje omging in mijn hoofd. Het was alsof ik ineens weer redelijk kon denken. Iets wat ik lange tijd niet had gekund. Ik besefte hoe verkeerd ik bezig was. En dat ik alleen maar gericht was op mijn verdriet. En verder met niets.
In de tijd die daarop volgde probeerde ik positief te denken. Als ik weer tegen mijn kinderen wilde gaan schreeuwen, probeerde ik mezelf direct tot de orde te roepen. Iets wat natuurlijk niet meteen en altijd lukte.
Ik ben na gaan denken over wat er belangrijk was in mijn leven. Was het dat wat was geweest? Of was het dat wat ik had. Natuurlijk was het dat wat ik had. En moest dat wat was geweest achter me laten. Het is niet makkelijk geweest, zeker niet.
Je bent, ondanks dat je je kinderen en huisdieren hebt, toch in zekere zin weer alleen. Ik heb mezelf heel wat schoppen onder mn kont gegeven. En ging ik weer eens tekeer tegen de kinderen, dan bood ik daarna mijn excuses aan. Ik heb me er totaal op gestort om het beter en leuker te maken.Ik ben ook met mijn dochters de deur uit gegaan. Kleine maar gezellige dingen. Even een ijsje eten in het dorp. Een kleinigheidje voor ze kopen. Gewoon meer tijd met ze doorbrengen. Dat geeft een goed gevoel en dat goede gevoel verdrijft op een gegeven moment het liefdesverdriet dat de overhand had. Je hebt dagen dat het niet gaat, maar gebeurde er iets, dan zette ik mijn tanden op elkaar en schreeuwde tegen mezelf, NEE NEE NEE!Daar ga je weer Inge!
Mezelf eigenlijk op m'n donder geven, daar leek het op. En deze dingen hielpen, ze hielpen me er weer bovenop, mijn leven weer op te pakken en verder te gaan.
Toen ik na een half jaar door vrienden werd uitgenodigd om toch eens mee uit te gaan, had ik daar totaal geen zin in, maar de kinderen waren bij hun vader dat weekend. En ze stonden erop dat ik mee ging. Tja, dan moet je haast wel, en dus ging ik. Het was carnaval en ik ontmoette vele mensen, onder wie een nog onbekende Ed. We zaten naast elkaar en wij vertelden elkaar veel. Het klikte.
Dan ga je denken, wat moet ik hiermee?
Toch weer proberen? Ja, toch weer proberen, want de rest van je leven alleen blijven dat is ook niets. En ik ben blij dat ik het toch geprobeerd heb. Na 4 maanden gaf hij zijn huis op en trok bij mij in. Natuurlijk gaat er dan veel door je heen. Je huis weer delen met een man, toch weer. Maar het ging goed. En nog steeds. Na 5 jaar zijn we getrouwd, en op 13 september 2004 is dat ook alweer 2 jaar.
Zeven jaren zijn we nu dus samen. Nog steeds kan ik vlinders in mijn buik krijgen. Het is dus belangrijk niet op te geven, en proberen de fijne dingen in het leven opnieuw te ontdekken en te zien. Als je liefdesverdriet hebt, ben je duidelijk blind voor alles wat fijn en leuk is. Dus voor iedereen die er nog zit met het liefdesverdriet zeg ik dit: probeer te genieten, probeer te leven, hoe moeilijk het ook is. Het is het zo ontzettend waard. Het geluk heeft je niet voor eeuwig de rug toegekeerd, ook al lijkt dat soms wel zo.
Liefdesverdriet om een hond
16 jaren hebben mijn bastaardhond en ik samen geleefd. We begrepen elkaar.
Ook zonder dat ik woorden nodig had om hem iets te zeggen. Een blik in de ogen, een knik met het hoofd was genoeg.
Niemand begreep ook de sterke band die ik met Polly had. Op een dag merkte ik dat hij last had van opstaan en gaan liggen. Ik ging met hem naar een dierenarts en liep langzaam. Want op de één of andere manier wist ik: dit is de laatste keer. Er werden foto's gemaakt. Hij bleek een scheur in een bot te hebben wat op het punt stond door te breken en wat hem pijn bezorgde. Door zijn leeftijd was er niets meer aan te doen, ondanks dat hij verder helemaal gezond was.
Polly ging mij verlaten, maar moest ik die keuze maken? Ik keek hem aan en hij keek mij aan met zijn trouwe bruine ogen en die ogen zeiden tegen mij: het was mooi, maar laat me nu maar gaan. Mijn hart brak, maar ik liet hem gaan. Ik bleef bij hem tot zijn hart stil stond en heb hem toen meegenomen naar huis. Mijn wereld was kapot, ik was kapot.
Deze hond betekende alles voor mij, en terwijl ik hem in mijn armen wiegde riep ik: Wat moet ik nu zonder jou? hoe moet ik in godsnaam verder zonder jou?
De pijn om hem te moeten verliezen heeft lang geduurd. Mijn liefde voor hem zal altijd blijven, maar het verdriet was zwaar en moeilijk om overheen te komen. Ook dat is liefdesverdriet.
Inge Roosen
